Συρράκο και Δίκορφο

Συρράκο

Το Συρράκο είναι ένα από τα "δίδυμα" βλαχοχώρια που "κρέμονται" στις απόκρημνες πλαγιές των Τζουμέρκων, σε υψόμετρο 1.200 μέτρων. Το άλλο είναι οι Καλαρρύτες, το χωριό των αργυροχρυσοχόων και πατρίδα της διάσημης οικογένειας Bulgari. Τα χωρίζει η βαθιά δασωμένη χαράδρα του Χρούσια, παραπόταμου του Αράχθου.

Το Συρράκο απέχει 52 χλμ από τα Γιάννενα και αναφέρεται για πρώτη φορά τον 15ο αιώνα.

Λόγω του ορεινού και άγονου εδάφους, η κτηνοτροφία υπήρξε από την αρχή η κυριότερη ασχολία των κατοίκων, και ακριβώς τα προϊόντα της εμπορεύτηκαν στην Ευρώπη οι κάτοικοι. Τα μάλλινα είδη (κάπες και υφαντά) απέφεραν μεγάλο πλούτο στο χωριό, ο οποίος αποτυπώνεται στα πανέμορφα πέτρινα κτίρια. Κατά την απογραφή του 1913, το χωριό είχε πληθυσμό 3.500 μόνιμους κατοίκους! Σήμερα έχει ελάχιστους.

Το Συρράκο υπήρξε πατρίδα του ποιητή των ηπειρώτικων βουνών Κώστα Κρυστάλλη, του οπλαρχηγού Ζαλοκώστα και του πρώτου συνταγματικού πρωθυπουργού της ελεύθερης Ελλάδας Ιωάννη Κωλέττη (σ.σ. ειδικά για τον τελευταίο, δεν θα ένιωθα και μεγάλη περηφάνεια!). Συρράκο και Καλαρρύτες ήταν τα πρώτα ηπειρώτικα χωριά που επαναστάτησαν το 1821, αλλά οι Τούρκοι κατέστειλαν με αγριότητα την εξέγερση, και έπρεπε να περιμένουν ώς το 1912 για να απελευθερωθούν μαζί με την υπόλοιπη Ήπειρο και τη Μακεδονία.

Η πρώτη απογοήτευση μάς περίμενε στην πέτρινη είσοδο του χωριού: σκουπίδια που δεν χωρούν στον μικροσκοπικό κάδο και η αφίσα για τη συναυλία του Μίλτου Πασχαλίδη! Εδώ οι επισκέπτες αφήνουν τα αυτοκίνητά τους, περνούν την αψίδα και ακολουθούν ένα θαυμάσιο λιθόστρωτο που τους οδηγεί στο χωριό.

Στο ναό του Αγίου Νικολάου, ο δωρητής της εικόνας έδωσε προφανώς τα χαρακτηριστικά του στον άγιο!

Ήπιαμε καφεδάκι στον ωραιότατο ξενώνα του παλιού σχολείου, με θέα την πλατεία και τα γύρω βουνά. Μας άρεσε τόσο το δροσερό αεράκι, ώστε κατεβήκαμε στην εν λόγω πλατεία για φαγητό. Εκεί είχαμε τη δεύτερη απογοήτευση: ο μουτρωμένος νεαρός σερβιτόρος με το απαξιωτικό ύφος μάς ανακοίνωσε ότι "μόνο αρνί έχει μείνει", αν και ήταν ακόμα μεσημέρι. Συμβιβαστήκαμε, αλλά το κρέας ήταν στεγνό και οι πατάτες άψητες, και αναρωτηθήκαμε κατά πόσον θέλουν ή όχι τουρισμό!

Μια βυζαντινότροπη επιγραφή!


Το αρχαιότερο φυτό που βρέθηκε σε απολίθωμα: μια φτέρη στο όρος Περιστέρι.

Κι ένας μικρούλης κέδρος, που υπόσχεται να μεγαλώσει!

Δίκορφο

Το Δίκορφο ανήκει στο Κεντρικό Ζαγόρι και είναι γνωστό από το 1431 με το όνομα Μικρή Τζιοντίλα (μάλλον αλβανικής ετυμολογίας). Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.000 μέτρων, ανάμεσα σε δύο λόφους του βουνού Μιτσικέλι, και απέχει 42 χιλιόμετρα από τα Γιάννενα. Οι κάτοικοί του ταξίδευαν στη Μ. Ασία, τη Ρωσία, τη Ρουμανία και την Αίγυπτο, ασχολούμενοι με το εμπόριο. Κάποιοι έγιναν πρακτικοί γιατροί -οι λεγόμενοι "βικογιατροί". Η ευημερία τους οφείλεται στην αυτοδιοίκηση που είχαν αποσπάσει από τους Τούρκους. Ήταν οι πρώτοι στον ελλαδικό χώρο που φόρεσαν "φράγκικα" ρούχα, και διέθεταν σχολείο πριν από τον 19ο αιώνα! Το 1880 αριθμούσαν 1.200 άτομα, αλλά στις αρχές του 20ού αιώνα μειώθηκαν λόγω των ληστρικών επιδρομών.

Το Δίκορφο είναι διατηρητέος οικισμός, και τα νέα σπίτια χτίζονται με πέτρα, βάσει της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Δεν υπάρχει κατάλυμμα για τυχόν επισκέπτες, διότι προφανώς κανείς δεν τους θέλει. Το χειμώνα το χωριό είναι σχεδόν έρημο. Στο χώρο στάθμευσης έξω από το χωριό καμάρωνε ένα Lexus.

Λίγο μετά το καφενείο της έρημης πλατείας, προς την έξοδο, μια ανακοίνωση μας πληροφορούσε ότι άρχιζε το κυνήγι τρυγονιών και απαριθμούσε τις προϋποθέσεις (και χρηματικές) για την εξασφάλιση της άδειας! Εκτός από την απέχθειά μου για το "σπορ" αυτό, η απουσία ανθρώπων από ένα χωριό που μοιάζει με θεατρικό σκηνικό με έκανε να νιώσω περίεργα, σαν να κοιτούσα από μια ρωγμή του τοίχου...