Αγώνες για το τίποτε;

Το 1974 ήταν η αποχουντοποίηση: μέσα στο πάθος μας διώξαμε και αθώους, ενώ κάποιοι φασίστες στην ψυχή παρέμειναν και μπλόκαραν την οποιαδήποτε πρόοδο, ειδικά στο Καποδιστριακό. 1980 και νόμος 815 με πορείες και διαμαρτυρίες. 1990 του Μητσοτάκη, διαδηλώσεις των μαθητών και ποινικοποίηση του αγώνα τους. Στα μέσα του ’90 η πολύμηνη απεργία των καθηγητών, που δίνει λίγο αργότερα τη σκυτάλη στους μαθητές: «κάτσε καλά, Γεράσιμε»! Από την αυγή του νέου αιώνα μέχρι σήμερα, δεν θυμάμαι μια χρονιά χωρίς καταλήψεις, πορείες και κρατική καταστολή.

Ας σταθούμε σε κάποια απόσταση, χωρίς να εξετάσουμε εάν τα αιτήματα ήταν δίκαια ή όχι. α) Πού οδήγησαν οι μαθητικοί αγώνες; Το δημόσιο λύκειο απαξιώθηκε πλήρως, όσοι έχουν χρήματα στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά (των οποίων τα δίδακτρα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο) και αρκετοί πληρώνουν αδρά τα «καλά» φροντιστήρια. Τα υπόλοιπα παιδιά προσπαθούν να τα κουτσοβολέψουν με τίποτε ΤΕΕ ή εγκαταλείπουν το σχολείο για ένα αβέβαιο (κομψή λέξη για το «μαύρο και άραχλο») εργασιακό μέλλον.

β) Πού οδήγησαν οι φοιτητικοί αγώνες; Κατα τη γνώμη μου, στην υποβάθμιση των ανώτατων ιδρυμάτων μας. Ξέρω πως κάποιοι θα διαφωνήσουν, όμως δεν μπορούν, νομίζω, να αρνηθούν ότι τα δημόσια πανεπιστήμια έχουν καταντήσει μπάχαλο: μάθημα δεν γίνεται, χρήματα δεν δίνονται από τις κυβερνήσεις, σχολές που ιδρύθηκαν χωρίς αντίκρισμα και, κυρίως, χωρίς αντικείμενο αργοπεθαίνουν, φοιτητές και γονείς απογοητεύονται. Τα τελευταία χρόνια, είναι αρκετοί αυτοί που στέλνουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, διότι βαρέθηκαν να πληρώνουν τα «εκτός έδρας» και να βλέπουν τα εξάμηνα να περνούν! Εξάλλου, εδώ και δεκαετίες στηρίζουμε με συνέπεια την οικονομία τόσο των Βαλκανίων όσο και της υπόλοιπης Ευρώπης με τους φοιτητές μας. Όσο για τους καθηγητές, αυτοί συνήθισαν πλέον να ασχολούνται περισσότερο με τα προσωπικά τους γραφεία παρά με το εκπαιδευτικό έργο. Κατά τη γνώμη τους, αυτονομία σημαίνει ασυδοσία.

Την ίδια στιγμή διαβάζω στο περιοδικό RAM (τ. Ιουνίου) ότι στην ιστοσελίδα του αμερικανικού Yale δημοσιεύονται διαλέξεις, σημειώσεις, ασκήσεις και βιβλιογραφία για επτά από τα διδασκόμενα μαθήματα. Σε λίγο θα δίνεται η δυνατότητα να εξετάζονται και διαδικτυακώς! Επίσης έχει ψηφιοποιήσει τις συλλογές του με σπάνια αντικείμενα, χειρόγραφα και βιβλία και μπορεί ο καθένας μας να τα δει. Το ΜΙΤ δημιούργησε open source ware, με υλικό από 1.800 μαθήματα, το οποίο επισκέπτονται ένα εκατομμύριο άτομα το μήνα! Ερευνητικά και επιστημονικά περιοδικά έχουν ηλεκτρονική έκδοση, στην οποία έχουν δωρεάν πρόσβαση πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα.
Πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο συνεργάζονται στην έρευνα. Όλοι προχωράνε με άλματα προς μια νέα εποχή, την οποία ούτε να φανταστούμε δεν μπορούμε. Οι μεταπτυχιακοί φοιτητές μας διαπρέπουν σε ευρωπαϊκά ή διεθνή προγράμματα όπως το CERN.

Κι εμείς; Εμείς ακόμα τσακωνόμαστε για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια! Λες και αν αυτά δεν υπάρξουν, όλα τα δεινά μας θα εξαφανιστούν!

Αλήθεια, τώρα που η αναθεώρηση των άρθρων «πάγωσε» για πέντε χρόνια, γιατί δεν επικρατεί επιτέλους ειρήνη; Γιατί ο υπουργός ρίχνει λάδι στη φωτιά, δηλώνοντας με μυστηριώδες ύφος ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι, προκαλώντας την αγανάκτηση ακόμα και της Μαριέτας Γιαννάκου; Γιατί η βία κρατάει κλειστές τις σχολές και η Αριστερά κλειστό το στόμα της; Γιατί η «σιωπηλή πλειοψηφία» των φοιτητών δεν επιστρέφει για να διεκδικήσει το μέλλον της μέσα από τα πανεπιστήμια; Δεν βλέπει ότι οι πορείες και οι καταλήψεις είναι παρωχημένες κι ότι, ενώ αυτοί χαζεύουν στις καφετέριες, κάποιοι τους σκάβουν το λάκκο με προβοκάτσιες; Και, τέλος, γιατί οι άξιοι καθηγητές δεν βγαίνουν να καταγγείλουν το σχέδιο αυτό;