[Φωτογραφία του Ξενοφώντα Αλεξανδρίδη από τη Βικιπαίδεια]Έχει βραδιάσει στη Σαλονίκη. Κάνει κρύο, κι η υγρασία περονιάζει. Στον τοίχο της Τσιμισκή, το σύνθημα είναι γραμμένο με στένσιλ:
PROTTECT YOURSELVES FROM LIFESTYLE
USE GASSMASK
Και παρακάτω:
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΕ ΔΟΣΕΙΣ
Έχεις δίκιο, άγνωστε φίλε.
Το άρωμα από τα τσουρέκια του Τερκενλή εκμαυλίζει τις αδύναμες συνειδήσεις! Κατηφορίζω την Πλατεία Αριστοτέλους, ευχαριστώντας σιωπηλά τον Εμπράρ που τη σχεδίασε. Παρέες αναζητούν άλλες παρέες και συζητούν πού θα περάσουν την ώρα τους.
Με κουράζει η φασαρία. Βγαίνω στη Λεωφόρο Νίκης. Τα αυτοκίνητα τρέχουν με άγνωστο προορισμό, καλύπτοντας με τον ήχο των κινητήρων τους τη μουσική των καφέ-μπαρ. Επιτέλους προσπερνώ τον Λευκό Πύργο. Ο θόρυβος δεν ακούγεται πια.
Στην παραλία η ομίχλη κάνει απόκοσμο το τοπίο. Η θάλασσα είναι ακίνητη και μαύρη. Όμορφη νύχτα, προσφέρεται για κουβεντούλα αλλά και διαλογισμό. Ζευγαράκια περπατούν αργά, κάποιοι «περίεργοι» κάνουν τζόκινγκ, κάποιος αγορεύει δυνατά σε αόρατο ακροατήριο, τρομάζοντας έναν αδέσποτο σκύλο που γαβγίζει.
Πίσω από το Βασιλικό Θέατρο, δυο κορίτσια περπατούν. Η μία παίρνει τηλέφωνο:
«Βρε μαλάκες, πού είσαστε;»
Ακούει την απάντηση και εξεγείρεται: «ΕΜΕΙΣ πού είμαστε; ΕΔΩ που είχαμε συμφωνήσει!»
Ακούει πάλι: «Να έρθουμε στη στάση; ΕΣΕΙΣ να έρθετε, ηλίθιοι!»
Ξαφνικά μετατρέπεται σε χαδιάρα γατούλα: «Μα, βρε αγάπη μου, αφού είχαμε πει… Καλά, καλά, ερχόμαστε».
Κλείνει το τηλέφωνο και στρέφεται στη φίλη της που χασκογελά: «Τώρα, εγώ τι φταίω που ο άλλος δυο χρόνια τώρα δεν καταφέρνει να πάρει τη μαύρη ζώνη στο καράτε; Αει στο διάολο πια!»
Απομακρύνονται προς τη Μεγάλου Αλεξάνδρου, γελώντας ξέγνοιαστα.
Απομακρύνονται προς τη Μεγάλου Αλεξάνδρου, γελώντας ξέγνοιαστα.
Εμείς οι υπόλοιποι συνεχίζουμε τη βόλτα μας μέσα στην ομίχλη που πυκνώνει…
9 σχόλια:
Είναι οι πολλοί κόσμοι που συνυπάρχουν λωτοφάγε, ο καθένας βλέπει αυτά που μπορεί, θέλει, και αισθάνεται.. Με φόντο το ίδιο πάντα σκηνικό.
Λωτοφάγε :-)
Θυμήθηκα δύο περιστατικά στην Θεσσαλονίκη.
Το ένα αφορά στα τσουρέκια, που έφαγα το κάζο της ζωής μου, αφού την ημέρα που ήταν να επιστρέψουμε, αγόρασα ένα από κάθε γεύση που είχε!!!
Πολλά τα λεφτά ήταν Λωτοφάγε χε χε
ΑΛΛΑ ΧΑΛΑΛΙ..... ΗΔΟΝΗ ΤΑ ΤΣΟΥΡΕΚΙΑ.
Και το δεύτερο- ψάχναμε ένα μαγαζί για να ακούσουμε ζωντανά μουσική, κάπου σε μία κλειστή αγορά μας έλεγαν, κάναμε βόλτες, χανόμαστε, αλλού μας έστελνε ο ένας, αλλού ο άλλος, κοντέψαμε να βγούμε έξω από την πόλη.
Το αστείο είναι ότι σε μία στιγμή ήμασταν ακρίβως πίσω του, ένας τοίχος μας χώριζε....αλλά δεν το γνωρίζαμε :-)
Ήταν το όνομα κάτι σαν Αποθήκη του Μύλου, αν θυμάμαι, πάντως θέλαμε να ακούσουμε τον Μάριο Τόκα με τον Αδαμαντίδη..... αλλά ατυχήσαμε.
Την επόμενη φορά :-)
@ Σωστά, locuspublicus. Ξέρεις, δεν κρυφακούω από περιέργεια. Συνήθως περπατώ παρέα με τις σκέψεις μου, αλλά στην Ελλάδα ο δημόσιος χώρος μπερδεύεται συχνά με τον ιδιωτικό, ο οποίος εισχωρεί σαν φασαριόζος διαρρήκτης και σου επιβάλλει να ακούσεις το παραλήρημά του!
@ Πράγματι, vassia, ο Τερκενλής σε παρασύρει στην... αμαρτία, ειδικά αν πεινάς! Αν σε ενδιαφέρει, έχει ανοίξει κατάστημα στο Ελ Βενιζέλος, οπότε αν συνοδέψεις ή παραλάβεις κάποιον, φρόντισε να "αμαρτήσεις" ξανά!
Γέλασα πολύ με τα επεισόδια που περιγράφεις. Δυστυχώς δεν έχω πάει στον Μύλο. Μάλιστα, πριν από λίγα χρόνια είχε καεί, αλλά νομίζω επιδιορθώθηκε. Πάντως, είναι μια πόλη στην οποία θέλω να... χάνομαι! Για να την ανακαλύπτω, βεβαίως!
Λωτοφάγε, ρούφηξα τις στιγμές που περίγραψες...
ξέρεις, οι στιγμές - σκηνές στη ζωή είναι για ρούφηγμα... κάθε μορφασμός, κάθε γέλιο ή κλάμα ή κελάδημα, με φόντο μια ομίχλη, μια μαύρη θάλασσα, μια μυρωδιά. Εγώ έτσι βλέπω συνεχώς τη ζωή. Ζω σε μια εναέρια λήψη και απαθανατίζω τη στιγμή...
Καλό υπόλοιπο ημέρας με πολλές στιγμές.
ΥΓ Την πεθύμησα τη Σαλονίκη
Ναι το ξέρω, είναι άλλωστε κοντά μου το Ελ Βενιζέλος χε χε.
Με μέτρο βέβαια τα τσουρέκια χε χε.
Λωτοφάγε,
για αυτό το σοκολατο-τσουρέκι έκατσα μισή ώρα όρθια στη Θεσσαλονίκη, λίγους μήνες μετά, ήρθε το περίφημο τσουρέκι και στα μέρη μας-η ορθοστασία παραμένει...
(πολύ κακό για το τίποτα..)
Μου άρεσε ο τρόπος και η ματιά σου που είδες τα μικρά, καθημερινά περιστατικά της ζωής.
Σε έχω συνηθίσει σε πιο "αυστηρό" στιλ και τώρα γελάνε και τα μουστάκια μου!
Και κάτι άλλο: την αγαπώ τη Θεσσαλονίκη! Με ή χωρίς τσουρέκια, με ή χωρίς... χαζοκοριτσάκια που εξάλλου περπατάνε σε κάθε πόλη και μιλάνε σαν λιμενεργάτες, με, με, με... την αγαπάω και όσο την περπατάω, τόσο πιο πολύ την αγαπώ!
Καλησπέρα,
καλή βδομάδα!!
@ Ωσηέ, σε ευχαριστώ. Συμφωνώ με αυτή τη θέαση της ζωής. Η ζωή είναι ωραία και σκληρή ταυτόχρονα, καμιά φορά σε κάνει να πονάς, αλλά μετά σε χτυπάει στην πλάτη: "Έλα, πλάκα κάνω. Σήκω."
@ Με μέτρο, vassia, γιατί η Θεσσαλονίκη με φιλοδώρησε με ένα κιλό, πάνω που είχα χάσει τα δύο των γιορτών!
@ Εξαρτάται από την ώρα, Μετεωρίτη. Πρωί πρωί στο αεροδρόμιο δεν έχει κανέναν. Αν τύχει να ταξιδέψεις κατά τις 8, θα είσαι μόνη με τον υπάλληλο.
Κι εμένα με κούρασε η "αυστηρότητα". Στο βάθος τα αγαπώ τα χαζοκοριτσάκια που προσπαθούν να το παίξουν σκληρές αλλά στο βάθος τις τρομάζει η μοναξιά περισσότερο από όσο θα έπρεπε και κάνουν απαράδεκτες υποχωρήσεις για να μην τη βιώσουν! Είναι συγκινητικές στην απελπισία τους! Η γενιά μου, που βίωσε με καθυστέρηση τον Μάη του '68 εκνευρίζεται π.χ. με τα emo, αλλά εγώ τα βρίσκω πολύ γλυκούλια και πολύ λυπάμαι όταν τα κακομεταχειρίζονται ή τα κοροϊδεύουν. Ωχ, παρασύρθηκα και χάνω το στιλ μου! Χε!Χε!
Η Αριστοτέλους... μοναδικό μέρος... το αγαπώ αν και με πληγώνει... κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί μου θυμίζει πόσο όμορφη θα μπορούσε να είναι η πόλη μας... αν "κάποιοι" νοιάζονταν...
"PROTTECT YOURSELVES FROM LIFESTYLE
USE GASSMASK"
Αυτό κάνω βρε λωτοφάγε και δεν σταυρώνω γκόμενα! :( :) lol
Πολύ όμορφες οι στιγμές που περιέγραψες όπως καιη φωτογραφία. Έχω ανέβει 2 φορές στην Θεσσαλονίκη και ήταν τέλεια. Ναί έιχα πάει και στο Μύλο. Όσο για τα τσουρέκια δεν τα ήξερα, αλλά τώρα που λες ήρθαν και δω κάτω, αν βρεθώ στο Ελ. Βενιζέλος, σίγουρα θα σε θυμηθώ να τα δοκιμάσω.
Καλή συνέχεια φίλε, καλό βράδυ
Δημοσίευση σχολίου