Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2007

Εκτός από τον ιμπεριαλισμό, υπάρχει κι η μοναξιά...

σύνθημα σε τοίχο σχολείου του Νέου Ηρακλείου
 Την ξύπνησε ένα σούρσιμο. Κουκουλώθηκε πανικόβλητη, ενώ ταυτόχρονα μια φωνή ούρλιαζε μέσα της: "Παναγίτσα μου! Απόψε είναι η σειρά μου"! Αφουγκράστηκε για λίγο. Ησυχία... Ξεσκέπασε το κεφάλι της και κοίταξε προς την πόρτα με γουρλωμένα μάτια: τίποτε. Μάζεψε όλο της το κουράγιο και σηκώθηκε αργά. Άναψε το φως τρέμοντας. 'Αρπαξε το ξύλινο τρίγωνο από το σχεδιαστήριο και βγήκε στο χολ. Εκείνη τη στιγμή το σούρσιμο ξανακούστηκε. Την έλουσε κρύος ιδρώτας. ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ! Σήκωσε το χέρι με το τρίγωνο απειλητικά. Και τότε, από τις εφημερίδες στο πάτωμα ξεπρόβαλε μια παχουλή μαύρη κατσαρίδα! Βγάζοντας μια πολεμική κραυγή επιτέθηκε στο κολεόπτερο πατώντας το ξανά και ξανά με μανία. Ύστερα, βρίζοντας, έφερε ένα χαρτί να μαζέψει το πτώμα...

Σηκώθηκε αργά και πήγε στο μπάνιο τρικλίζοντας. Πάντα ξυπνούσε δύσκολα το πρωί και ποτέ από μόνος του. Όταν πέρασε σε ΑΕΙ άλλης πόλης αγόρασε τρία ξυπνητήρια: το πρώτο για να τον προετοιμάζει, το δεύτερο άνοιγε το ραδιόφωνο και το τρίτο ήταν κοντά στο παράθυρο για να μην μπορεί να το κλείσει και να ξανακοιμηθεί. Σήμερα όμως, τον ξύπνησε ένα χαρούμενο τιτίβισμα. Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του και πήγε στην κουζίνα. Το παπαγαλάκι έγειρε το κεφάλι και τον κοίταξε ερωτηματικά. "Καλημέρα", του χαμογέλασε και εκείνο τιτίβισε ξανά.

Μπήκε στη σχολή και προχώρησε στο διάδρομο. Κάποιος πέρασε ξυστά δίπλα της, και το ρολό έπεσε στο πάτωμα. "Έλα, ρε βλάκα, στραβομάρα έχεις;" γκρίνιαξε. "Βρε, βρε, βρε, καλώστην! Τι μούτρα είναι αυτά;" "Άσε με, δεν κοιμήθηκα χτες." "Γιατί, άραγε;" ρώτησε πονηρά. "Διότι έχουν διαρρήξει δύο σπίτια στην πολυκατοικία μου και φοβάμαι μην μπουν και στο δικό μου. Και κυρίως μην είμαι μέσα όταν θα μπουν"! "Και τι να πάρουν από σένα;" Τον κοίταξε για λίγο σαν να δίσταζε. Στο τέλος σήκωσε τους ώμους: "Όλοι δείχνουν τόση σιγουριά! Μόνο εγώ φοβάμαι; Έτσι μου έρχεται να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω σπίτι μου. Αλλά τι στα λέω; Σάμπως εσύ ειδικά μπορείς να με καταλάβεις; " Άρπαξε αποφασιστικά το ρολό και έκανε να συνεχίσει το δρόμο της. Η απάντησή του όμως, την κάρφωσε στη θέση της: "Και γιατί δηλαδή νομίζεις ότι πήρα παπαγαλάκι; Για να έχω κάποιον να μιλάω!"

8 σχόλια:

Roadartist είπε...

Καλημέρα! Λωτοφάγε το σύνθημα στον τοίχο πολύ πετυχημένο.. Συμφωνώ με όποιον το έγραψε ΑΠΟΛΥΤΑ!!

Βάσσια είπε...

Τι σοφία κρύβουν τα συνθήματα στους τοίχους! Πάντα με εκπλήσσουν ευχάριστα.
Και τα περισσότερα προέρχονται απο αυτή την νέα γενιά που όλοι κατηγορούν.

Λωτοφάγος είπε...

Γι'αυτό και τα συλλέγω! Τις περισσότερες φορές είναι σπαρακτικά κοινωνικάσχόλια, που αποκαλύπτουν πολλά για τα νέα παιδιά. Πράγματα που κρύβουν κάτω από ένα προσωπείο "περνάμε καλά". Ο τίτλος του ποστ είναι από ένα σύνθημα του 1975-80 που με είχε εντυπωσιάσει, αλλά τότε δεν είχε ακόμα ξυπνήσει μέσα μου η συλλεκτική μανία! Κανείς τότε δεν μιλούσε για μοναξιά -ήταν... αντεπαναστατικό!

vassper είπε...

παρ' όλο που κάποιοι ψυχαναλυτές υποστηρίζουν ότι η μοναξιά είναι ο μόνος δρόμος για την αυτογνωσία, ειναι τρένο σε δύσκολη τροχιά και το παπαγαλάκι δεν βοηθάει. Στο κάτω κάτω τι να την κάνεις την αυτογνωσία αν είσαι μόνος

Λωτοφάγος είπε...

Ο ΜΟΝΟΣ; Ξέρω πολλούς που όχι μονάχα δεν έφτασαν στην αυτογνωσία, αλλά κατηγορούν για την κατάστασή τους όλους τους υπόλοιπους! Όσο για το παπαγαλάκι... οι πολύ νέοι άνθρωποι είναι και πολύ μόνοι. Θέλουν να ονειρευτούν, να ελπίσουν, κι η δική μου γενιά τους σπρώχνει στον κομφορμισμό! Ελπίζω να μην τα καταφέρει. Τουλάχιστον να μην τους χαλάσουμε όλους!

vasikos metoxos είπε...

Η μοναξιά σε σύνθημα του '75 - '80. Τι μου θύμισες... Όχι μόνο αντιεπαναστατικό, Λωτογάγε και κάτι παραπάνω. Αν μπορούσαν οι "στρουχτούρες" θα τους έκλειναν όσους τολμούσαν να μιλήσουν για τη μοναξιά των νέων τότε στα ψυχιατρεία! Στην ΚΝΕ για παράδειγμα το έβαλαν σαν θέμα δειλά δειλά στο 4ο συνέδριο, αρχές δεκαετίας '80 αν θυμάμαι καλά, και διέγραψαν τους μισούς!!!

Λωτοφάγος είπε...

Πάντα ήταν allou fun club αυτοί οι άνθρωποι! Πώς το έλεγε ο Λένιν; Ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω! Σέβομαι τους αγώνες τους, αλλά είναι μονοδιάστατοι! Η αλήθεια είναι πάντως, ότι ο (όποιος) πολιτισμός μετά τη χούντα τούς οφείλει πολλά.

Roadartist είπε...

"Θέλουν να ονειρευτούν, να ελπίσουν, κι η δική μου γενιά τους σπρώχνει στον κομφορμισμό!"

Λωτοφάγε αυτό εγώ πάντως το έχω αισθανθεί πολλές φορές - αν όχι συνέχεια..ειδικά τελευταία.. :(