Leave your myth in Greece

[Έκθεση Πραξιτέλη στο Αραχαιολογικό Μουσείο]

«Για ποιαν Ελλάδα, ρε γαμώτο;», αναρωτιόταν μελωδικά η Αφροδίτη Μάνου από τη συχνότητα του Μελωδία το πρωί.
Και θυμήθηκα εκείνο το κορίτσι που είχε μόλις τερματίσει στους Ολυμπιακούς του 1992 και φώναζε ενθουσιασμένο «για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!» χωρίς να υποψιάζεται ότι η φράση της έγραφε ιστορία, αλλά και τον προσωπικό της μύθο…
Την είδα τις προάλλες να παραπονιέται ότι την «πούλησε» ο Παπανδρέου. Στα παιδικά της χρόνια, λέει, «ξήλωνε κατουρημένα παντελόνια» για να τα μεταποιήσει η μάνα της. Μα, τότε τι γύρευες, Βούλα μου, με τους αρ-Πάχτες της Χαλκιδικής και τους λαμογ-Άκηδες του Four Seasons; Ούτε στις νομαρχιακές εκλογές σε είχαν υποστηρίξει. Δεν σου έγινε μάθημα;
Ένα περίεργο πράμα: ενώ ως λαός λατρεύουμε τους μύθους και η μυθολογία μας είναι ίσως η πλουσιότερη του πλανήτη (ασχέτως αν την αγνοούμε αφού δεν τη διδασκόμαστε), μολονότι είμαστε πάντα πρόθυμοι να αποθεώσουμε τους ήρωές μας και να τους σηκώσουμε στους ώμους, ταυτόχρονα νιώθουμε μια σαδομαζοχιστική ευχαρίστηση να τους αποκαθηλώνουμε και να τους εξευτελίζουμε στην πρώτη ευκαιρία!
Θυμηθείτε τη dream team του Πολίτη το 1987 που πήρε το χρυσό και εμείς ξετρελαμένοι πανηγυρίζαμε κι ορκιζόμαστε στο όνομα του Γκάλη. Τι έγινε λίγους μήνες μετά; Ο μεν Πολίτης λησμονήθηκε γρήγορα, ο δε «θεός» Γκάλης κατηγορήθηκε από τις φυλλάδες ότι ευθυνόταν για το θάνατο της γυναίκας του!
Τις προάλλες είδα στην Πανεπιστημίου τον Ρεχάγκελ! Ναι, ναι, τον «Ρεχακλή», τον «13ο θεό του Ολύμπου», τον «βασιλιά Όθωνα»! Πόση χαρά μας είχε δώσει και πόσο γρήγορα τον αποκαθηλώσαμε!
Πριν από 25 αιώνες, Αιγύπτιος ιερέας είπε στον Σόλωνα: "Έλληνες αεί παίδες εστέ".