Τρώγοντας λωτούς

[γκράφιτι σε τμήμα του τείχους του Βερολίνου]

Τρελαίνομαι για ώριμους λωτούς! Είναι ένα φρούτο απολαυστικό, αισθησιακό, θα έλεγα, αφού για να το φας επιστρατεύεις δάχτυλα, χείλη και δόντια.
Σύμφωνα με τον Όμηρο, όποιος έτρωγε λωτούς ξεχνούσε ποιος ήταν κι από πού ερχόταν. Βυθιζόταν σε μια ηδονική λήθη. 
Δεν ξέρω αν οι ομηρικοί λωτοί ταυτίζονταν με τους σημερινούς ούτε αν η γευστική μου αυτή προτίμηση ευθύνεται για τη μνήμη χρυσόψαρου που συχνά με χαρακτηρίζει. Πάντως ξεκίνησα αυτό το blog με σκοπό να καταγράφω ό,τι με εξοργίζει αλλά και ό,τι με συγκινεί. Για να μην ξεχνώ. Επειδή, λησμονώντας ό,τι μας οργίζει ή μας φρικάρει, δίνουμε την ευκαιρία στον αυτουργό να το ξανακάνει.
Εξάλλου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης -κυνικός γνώστης της ελληνικής ψυχοσύνθεσης- είχε προφητεύσει: «Σε δέκα χρόνια δεν θα το θυμάται κανείς!». Σωστά. Άλλωστε, σήμερα ελάχιστοι θυμούνται ότι ο ίδιος το 1992 είχε επιχειρήσει να ξεπουλήσει βραχονησίδες αλλά σταμάτησε όταν τον έκραξαν οι… Εγγλέζοι!
Σήμερα συμπληρώθηκαν 33 χρόνια από το πραξικόπημα του Νίκου Σαμψών στην Κύπρο, το οποίο άνοιξε την κερκόπορτα στους Τούρκους. Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία: είχε προηγηθεί πολύμηνος και σιωπηλός εμφύλιος μεταξύ μακαριακών και γριβικών, με σχεδόν καθημερινές ανατινάξεις αυτοκινήτων εκατέρωθεν και άρθρα γεμάτα μίσος στις εφημερίδες.
Το πρωί στην Κύπρο έγινε μνημόσυνο για τους πεσόντες. Ο αρχιεπίσκοπος έκανε τρισάγιο και στον τάφο του Γ. Γρίβα, αρχηγού της ΕΟΚΑ Β΄, γεγονός που έκανε έξαλλους τους συγγενείς των νεκρών στρατιωτών, οι οποίοι δεν έχουν ακόμα ξεχάσει. Ίσως θα έπρεπε να διαβάσουν το βιβλίο της Ιστορίας της ‘Εκτης Δημοτικού, ώστε να υιοθετήσουν μια πιο light οπτική…