Ο πατέρας του Μήτσου και του Θόδωρα (λέει το παλιό ανέκδοτο) πεθαίνει, κι ο συμβολαιογράφος τους καλεί για την κληρονομιά.
"Δυστυχώς, κύριοι, ο πατέρας σας δεν άφησε διαθήκη, και θα μοιραστείτε όσα άφησε. Λοιπόν, υπάρχει ένα διαμέρισμα 200 τετραγωνικών στο Μαρούσι..."
"Θα το πάρω εγώ", πετιέται ο Μήτσος.
Ο Θόδωρας του χαμογελάει και του στέλνει φιλάκια.
"Υπάρχει επίσης ένα οικόπεδο στην Κάντζα...", συνεχίζει ο συμβολαιογράφος παραξενεμένος.
"Κι αυτό δικό μου", ξαναπετιέται ο Μήτσος.
Ο Θόδωρας ξαναστέλνει φιλάκια.
"Είναι ακόμα και το κατάστημα στο Γαλάτσι..."
"Θα το πάρω κι αυτό", δηλώνει ο Μήτσος, ενώ ο Θόδωρας του στέλνει πάλι φιλάκια
Κατάπληκτος ο συμβολαιογράφος, στρέφεται στον Θόδωρα:
"Με συγχωρείτε, κύριε, αλλά ο αδελφός σας θέλει να τα πάρει όλα. Εσείς, γιατί αντιδράτε έτσι;"
Κι ο Θόδωρας, χαμογελώντας: "Ε, ξέρετε, θα τον γ...σω που θα τον γ...σω, θέλω νά' χει και λίγο αίσθημα. Καταλάβατε;"
Θα αναρωτιέστε πώς μου ήρθε να γράψω αυτό το ανέκδοτο. Το θυμήθηκα τη νύχτα της Τετάρτης, όταν έμαθα για τις εξωφρενικές απαιτήσεις των δανειστών. Καμιά φορά το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια. Φαινομενικά άσχετα.
Η κυβέρνηση έκανε πολλές υποχωρήσεις σε αυτούς τους 4 μήνες. Κάποιες μας έκαναν έξαλλους. Έδωσαν τροφή στους μεμψίμοιρους που τρώγονται με τα ρούχα τους. Ανάγκασαν το ΚΚΕ να κάνει copy/paste στις ανακοινώσεις του, εναλλάσσοντας τη φράση "το μάρμαρο θα πληρώσει ο λαός", με την εξίσου πρωτότυπη, "τη λυπητερή θα πληρώσει ο λαός".
Ταυτόχρονα, οι αλλαγές και οι νόμοι που δεν περιλαμβάνονταν στις περίφημες "μνημονιακές υποχρεώσεις" καθυστέρησαν πολύ. Κι όταν έγιναν, δεν υπήρχε βήμα για να εξηγηθούν, επειδή δεν έχει ανοίξει ακόμα η ΕΡΤ. Κι έτσι ξέπεσαν στα συστημικά κανάλια, που κατά τα άλλα οφείλουν κάτι μύρια και πρέπει να διεκδικήσουν ξανά τις συχνότητες.
Επίσης, οι δόσεις προς το ΔΝΤ πληρώθηκαν σχολαστικά μέχρι και τον Μάιο. Έστω κι αν χρειάστηκε να ξεσκονιστούν ακόμα κι οι ανενεργοί κρατικοί λογαριασμοί με τα ψιλά, από τους οποίους μαζεύτηκε πάνω από ένα εκατομμύριο!
Χθες ανακοινώθηκε ξαφνικά ότι ζητήθηκε από το ΔΝΤ να πληρώσουμε και τις 4 δόσεις στο τέλος του μήνα, αν και υπήρχαν τα χρήματα για τη σημερινή. Μας ξάφνιασε, μολονότι διάφοροι υπουργοί μας είχαν ήδη προϊδεάσει, λέγοντας ότι "θα προτιμήσουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, και όχι τους δανειστές". Είναι μια μορφή πίεσης κι αυτή. Στέλνει ένα μήνυμα.
Κάποιοι δηλώνουν με βεβαιότητα ότι, "η συμφωνία ήταν έτοιμη από την αρχή, απλώς καθυστερούν ώστε να γίνει πιο εύκολα δεκτή". Άλλοι συνιστούν ψυχραιμία. "Κάτσε να τη δούμε πρώτα". "Μα, αν τη δούμε, θα είναι αργά. Τώρα πρέπει να πιέσουμε", απαντούν οι άλλοι.
Γενικώς, στα κοινωνικά δίκτυα γίνεται πόλεμος. Όλοι έχουν άποψη για όλα και κελαηδούν διαρκώς. Πολλές φορές κακόφωνα.
Τελοσπάντων, γιατί έγινε αυτή η κίνηση της τελευταίας στιγμής; Πού αποσκοπούσαν οι τραπεζίτες κι οι λακέδες τους;
Πρωταρχικός τους στόχος είναι η πτώση της κυβέρνησης. Όχι επειδή είναι ριζοσπαστική, αλλά επειδή είναι μια μικρή χαραμάδα στο βαθύ σκοτάδι του άγριου καπιταλισμού. Ήδη στην Ισπανία έβγαλαν αριστερές δημαρχίνες σε Μαδρίτη και Βαρκελώνη. Τι θα γίνει αν μας μιμηθούν οι Ιρλανδοί άμεσα και οι Ίβηρες το φθινόπωρο;
Οι εξωφρενικοί όροι τέθηκαν τόσο απαξιωτικά, επειδή οι δανειστές νιώθουν να είναι ακόμα κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Take it, or leave it. Αν το πάρεις, πέφτεις. Αν το αφήσεις, πας για εκλογές. Δεν έχουν καιρό να χάσουν. Πρέπει να μας τσακίσουν τώρα, για να μην σηκώσουν κεφάλι οι άλλοι. Όλοι οι αριστεροί ή αριστερίζοντες στα PIGS το ξέρουν και παρακολουθούν με αγωνία.
Προς τιμήν του, ο Τσίπρας είπε το μεγάλο όχι. Ίσως αύριο κληθούμε να το πούμε κι εμείς. Ελπίζω να μην επιλέξουμε μια "νέα" κυβέρνηση με όλα τα γνωστά μούτρα και να μην γίνουμε αυτόχειρες.
Εκείνο πάντως που πολύ με διασκεδάζει, είναι το γεγονός ότι τέσσερις μήνες τώρα βλέπουμε τα σκούρα κοστούμια να πέφτουν και να αποκαλύπτουν τα ανθρωπάκια που καθορίζουν τις τύχες μας, με αντάλλαγμα κάποια εκατομμύρια το χρόνο: τον οικονομικό δολοφόνο Σόιμπλε, τη Μέρκελ-καλό μπάτσο, τον Σουλτς που... του τη δίνει ο Βαρουφάκης (!), τον Γιούνκερ που θυμίζει όλο και περισσότερο τον μακαρίτη τον Γέλτσιν, την απόλυτη μετριότητα Γερούν Ντάισελμπλουμ.
("Από εμένα δεν θα ακούσετε ποτέ χαρακτηρισμό για συνάδελφο", απάντησε ο πάντα ευγενής Γ.Βαρουφάκης, ο οποίος τα έχει δει όλα από τον Φεβρουάριο!)
Είναι πάντα χρήσιμο να ξέρεις τον εχθρό σου.
Περιμένω την ομιλία του Τσίπρα στη Βουλή και αραδιάζω τις σκέψεις μου. Λίγο σκόρπια, πολύ ανήσυχα...
Υ.Γ. Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Δυστυχώς χάνουμε δύο ακόμα πολύτιμα είδη ζωής: τον Βαγγέλη και τον Φώτη. Μια ολόκληρη εποχή δύει μαζί τους. Σνιφ.
"Δυστυχώς, κύριοι, ο πατέρας σας δεν άφησε διαθήκη, και θα μοιραστείτε όσα άφησε. Λοιπόν, υπάρχει ένα διαμέρισμα 200 τετραγωνικών στο Μαρούσι..."
"Θα το πάρω εγώ", πετιέται ο Μήτσος.
Ο Θόδωρας του χαμογελάει και του στέλνει φιλάκια.
"Υπάρχει επίσης ένα οικόπεδο στην Κάντζα...", συνεχίζει ο συμβολαιογράφος παραξενεμένος.
"Κι αυτό δικό μου", ξαναπετιέται ο Μήτσος.
Ο Θόδωρας ξαναστέλνει φιλάκια.
"Είναι ακόμα και το κατάστημα στο Γαλάτσι..."
"Θα το πάρω κι αυτό", δηλώνει ο Μήτσος, ενώ ο Θόδωρας του στέλνει πάλι φιλάκια
Κατάπληκτος ο συμβολαιογράφος, στρέφεται στον Θόδωρα:
"Με συγχωρείτε, κύριε, αλλά ο αδελφός σας θέλει να τα πάρει όλα. Εσείς, γιατί αντιδράτε έτσι;"
Κι ο Θόδωρας, χαμογελώντας: "Ε, ξέρετε, θα τον γ...σω που θα τον γ...σω, θέλω νά' χει και λίγο αίσθημα. Καταλάβατε;"
Θα αναρωτιέστε πώς μου ήρθε να γράψω αυτό το ανέκδοτο. Το θυμήθηκα τη νύχτα της Τετάρτης, όταν έμαθα για τις εξωφρενικές απαιτήσεις των δανειστών. Καμιά φορά το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια. Φαινομενικά άσχετα.
Η κυβέρνηση έκανε πολλές υποχωρήσεις σε αυτούς τους 4 μήνες. Κάποιες μας έκαναν έξαλλους. Έδωσαν τροφή στους μεμψίμοιρους που τρώγονται με τα ρούχα τους. Ανάγκασαν το ΚΚΕ να κάνει copy/paste στις ανακοινώσεις του, εναλλάσσοντας τη φράση "το μάρμαρο θα πληρώσει ο λαός", με την εξίσου πρωτότυπη, "τη λυπητερή θα πληρώσει ο λαός".
Ταυτόχρονα, οι αλλαγές και οι νόμοι που δεν περιλαμβάνονταν στις περίφημες "μνημονιακές υποχρεώσεις" καθυστέρησαν πολύ. Κι όταν έγιναν, δεν υπήρχε βήμα για να εξηγηθούν, επειδή δεν έχει ανοίξει ακόμα η ΕΡΤ. Κι έτσι ξέπεσαν στα συστημικά κανάλια, που κατά τα άλλα οφείλουν κάτι μύρια και πρέπει να διεκδικήσουν ξανά τις συχνότητες.
Επίσης, οι δόσεις προς το ΔΝΤ πληρώθηκαν σχολαστικά μέχρι και τον Μάιο. Έστω κι αν χρειάστηκε να ξεσκονιστούν ακόμα κι οι ανενεργοί κρατικοί λογαριασμοί με τα ψιλά, από τους οποίους μαζεύτηκε πάνω από ένα εκατομμύριο!
 |
| Όλες οι εικόνες είναι από το χθεσινό Ποντίκι. |
Κάποιοι δηλώνουν με βεβαιότητα ότι, "η συμφωνία ήταν έτοιμη από την αρχή, απλώς καθυστερούν ώστε να γίνει πιο εύκολα δεκτή". Άλλοι συνιστούν ψυχραιμία. "Κάτσε να τη δούμε πρώτα". "Μα, αν τη δούμε, θα είναι αργά. Τώρα πρέπει να πιέσουμε", απαντούν οι άλλοι.
Γενικώς, στα κοινωνικά δίκτυα γίνεται πόλεμος. Όλοι έχουν άποψη για όλα και κελαηδούν διαρκώς. Πολλές φορές κακόφωνα.
Τελοσπάντων, γιατί έγινε αυτή η κίνηση της τελευταίας στιγμής; Πού αποσκοπούσαν οι τραπεζίτες κι οι λακέδες τους;
Πρωταρχικός τους στόχος είναι η πτώση της κυβέρνησης. Όχι επειδή είναι ριζοσπαστική, αλλά επειδή είναι μια μικρή χαραμάδα στο βαθύ σκοτάδι του άγριου καπιταλισμού. Ήδη στην Ισπανία έβγαλαν αριστερές δημαρχίνες σε Μαδρίτη και Βαρκελώνη. Τι θα γίνει αν μας μιμηθούν οι Ιρλανδοί άμεσα και οι Ίβηρες το φθινόπωρο;
Οι εξωφρενικοί όροι τέθηκαν τόσο απαξιωτικά, επειδή οι δανειστές νιώθουν να είναι ακόμα κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Take it, or leave it. Αν το πάρεις, πέφτεις. Αν το αφήσεις, πας για εκλογές. Δεν έχουν καιρό να χάσουν. Πρέπει να μας τσακίσουν τώρα, για να μην σηκώσουν κεφάλι οι άλλοι. Όλοι οι αριστεροί ή αριστερίζοντες στα PIGS το ξέρουν και παρακολουθούν με αγωνία.
Προς τιμήν του, ο Τσίπρας είπε το μεγάλο όχι. Ίσως αύριο κληθούμε να το πούμε κι εμείς. Ελπίζω να μην επιλέξουμε μια "νέα" κυβέρνηση με όλα τα γνωστά μούτρα και να μην γίνουμε αυτόχειρες.
Εκείνο πάντως που πολύ με διασκεδάζει, είναι το γεγονός ότι τέσσερις μήνες τώρα βλέπουμε τα σκούρα κοστούμια να πέφτουν και να αποκαλύπτουν τα ανθρωπάκια που καθορίζουν τις τύχες μας, με αντάλλαγμα κάποια εκατομμύρια το χρόνο: τον οικονομικό δολοφόνο Σόιμπλε, τη Μέρκελ-καλό μπάτσο, τον Σουλτς που... του τη δίνει ο Βαρουφάκης (!), τον Γιούνκερ που θυμίζει όλο και περισσότερο τον μακαρίτη τον Γέλτσιν, την απόλυτη μετριότητα Γερούν Ντάισελμπλουμ.
("Από εμένα δεν θα ακούσετε ποτέ χαρακτηρισμό για συνάδελφο", απάντησε ο πάντα ευγενής Γ.Βαρουφάκης, ο οποίος τα έχει δει όλα από τον Φεβρουάριο!)
Είναι πάντα χρήσιμο να ξέρεις τον εχθρό σου.
Περιμένω την ομιλία του Τσίπρα στη Βουλή και αραδιάζω τις σκέψεις μου. Λίγο σκόρπια, πολύ ανήσυχα...
Υ.Γ. Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Δυστυχώς χάνουμε δύο ακόμα πολύτιμα είδη ζωής: τον Βαγγέλη και τον Φώτη. Μια ολόκληρη εποχή δύει μαζί τους. Σνιφ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου