Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

Εκποιούν ακόμα και τη Μνήμη!

Έζησα στους Αμπελόκηπους 23 χρόνια, με κάποια μικρά διαλείμματα. Εκεί έβγαλε το σχολείο η μικρή μου αδελφή. Κι όταν τη συνόδευα αντικαθιστώντας τη μάνα μου, περνούσαμε από τα Προσφυγικά της Αλεξάνδρας.


Εκείνη την εποχή δεν γνώριζα τίποτε για αυτά. Θυμάμαι ότι, παρά τη φανερή εγκατάλειψη, με εντυπωσίαζαν το σχήμα και η φωτεινότητά τους. Το ανθρώπινο μέτρο και η ηρεμία που απέπνεαν. Η δικιά μας πολυκατοικία ήταν χωμένη σε ένα  καταθλιπτικό στενό, που έβραζε το καλοκαίρι. Ενώ εκεί, ανάμεσα στα τριώροφα κτήρια με τις σκάλες και τα δεντράκια, φυσούσε πάντα αεράκι. 

Θυμάμαι ακόμα πως η γενιά των γονέων μου τα περιφρονούσε και τα θεωρούσε παλιατσαρίες, όπως και τις ταπεινές μονοκατοικίες. Δεν είχαν τις ευκολίες των διαμερισμάτων, δεν ζεσταίνονταν επαρκώς το χειμώνα και απειλούνταν συνεχώς από ποντίκια και φραγμένους υπονόμους. Με την αντιπαροχή, είχαν απαλλαχτεί από όλα αυτά. Επιπλέον, οι παλιοί Αθηναίοι ουδέποτε συμπαθησαν πραγματικά τους μικρασιάτες πρόσφυγες που κατοικούσαν στις "παράξενες" εκείνες κατοικίες. Όσο για τις τρύπες από τις σφαίρες του Εμφυλίου στους τοίχους, αποτελούσαν μια ανάμνηση που ήθελαν να διαγράψουν.
 
Πολύ αργότερα, όταν πια είχα μάθει την ιστορία τους, υπέγραψα και παρακολούθησα με ενδιαφέρον την προσπάθεια των αρχιτεκτόνων για τη διάσωσή τους, μέχρι την τελική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Κι εκεί που είχαμε πιστέψει ότι κανείς δεν θα τα πείραζε πια, έρχεται η είδηση ότι πέρασαν στο ΤΑΙΠΕΔ για εκποίηση. Μετά το "μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης", που θα γινόταν στο Ελληνικό και τελικά δόθηκε κοψοχρονιά στον Λάτση, μετά τον Βοτανικό που θα γίνει παιδική χαρά του ΠαναθηναΙκού και μετά τα ολυμπιακά έργα, ήρθε η σειρά των Προσφυγικών.
Λες και είναι κληρονομιά από τους παππούδες τους, οι Σαμαροβενιζέλοι διαμοιράζουν τα ιμάτια αυτής της χώρας στους κολλητούς τους, και μάλιστα για πενταροδεκάρες!

Η Στοά του Αττάλου θα παραχωρηθεί για δεξιώσεις, το Καλλιμάρμαρο για συναυλίες. Πώς θα διασφαλιστεί η βιωσιμότητά τους; Ποιος εγγυάται ότι οι "επενδυτές" δεν θα αφήσουν πίσω τους συντρίμια;
Από την άλλη, καταρρέουν κι οι πολιτιστικοί θεσμοί. Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, που άρχισε χθες, είναι το τελευταίο με κονδύλια του ΕΣΠΑ. Από του χρόνου, θα πρέπει να λειτουργήσει αποκλειστικά με χρήματα από το Υπουργείο. Δηλαδή δεν θα λειτουργήσει, αφού ο καλλιτεχνικός του διευθυντής Δημήτρης Εϊπίδης δήλωσε στην Parallaxi ότι τα τελευταία τρία χρόνια έχει μειώσει το κόστος κατά 70%!

Οι σημερινοί άνεργοι, οι επισφαλώς εργαζόμενοι, οι αυριανοί άστεγοι, οι ανασφάλιστοι γονείς με τα ανεμβολίαστα παιδιά, όσοι χρωστούν σε εφορίες και ΔΕΗ δεν νοιάζονται για όλα αυτά. Κάθε μέρα που περνάει τούς φέρνει πιο κοντά στην απόγνωση. Γιατί να νοιαστούν για ερείπια και ντοκιμαντέρ; Δεν μπορούν πια ούτε να ονειρευτούν. Οικογένεια, σταδιοδρομία, σπίτι, σε λίγο θα είναι ξεχασμένες λέξεις. Κι έτσι, λιώνουν μπροστά στην τηλεόραση, που τους προσφέρει δωρεάν "διασκέδαση"

Το κακό είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία δεν νοιαζόταν ούτε ΠΡΙΝ.
Πρίν από την καταστροφή.
Το κακό είναι πως κάθε φορά μια δικαιολογία, τη βρίσκουμε.
Το κακό είναι πως, είτε πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας είτε όχι, προτιμούμε πάντα την αφασία. Γιατί η μνήμη είναι κόπος και πόνος. Κυρίως αν απειλείται.
Μόνο που, χωρίς Μνήμη, δεν είμαστε τίποτε. Ούτε καν... απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων!

4 σχόλια:

Διαχειριστής είπε...

Κυριολεκτικά δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Είχα υπογράψει κι εγώ τότε, πάνε 10-15 χρόνια, δεν θυμάμαι ακριβώς. Όπως ακριβώς τα λες είναι τα πράγματα, προσυπογράφω!

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Tα προσφυγικά... τι "αξία" έχουν οι μνήμες, μπροστά στα κέρδη των ανακατατάξεων;;;

Λωτοφάγος είπε...

@ Η υπόθεση "έληξε" το 2009, Κερασιά, χάρη στην απόφαση του ΣτΕ.
Σε αυτή τη χώρα, όμως, τίποτε δεν λήγει οριστικά. Ούτε καν οι αντοχές μας.

Λωτοφάγος είπε...

@ Αλίμονο, φίλε Ιχνηλάτη. Αν η Μνήμη κατεδαφιστεί, δεν θα υπάρχει ούτε Ελλάδα. Και τότε δεν θα μπορούμε να ρίξουμε το φταίξιμο στους μετανάστες.